جلوه ناز

به خیالم چو پری می گذری هر شب و باز

به هوایت کنم آواز الهی آغاز

ز نوای غم تو شمع به پروانه گریست

چون بود موسقی عشق تو جاری در ساز

من چه گویم زغم هجر رخت دلبر من

که ز کردار خودم گشت جدایی آغاز

من به رؤیای شبانه بکنم خوش دل خود

که مگر بینم از آن چشم دمی جلوه ناز

بی وفایی است که من همچو گدا پرور تو

آیم آنوقت تو در را نکنی بر من باز

دل من پر شده ز حزن و غم و تنهایی

چه شود رخ بنمایی ز بلندای حجاز

اینکه بینم همه کس غیر تو را سنگین است

رسد آنروز گذاریم برت، جمعه، نماز؟!