او امروز از دیده ها پنهان است و فردا که قیام کند، همه چیز به خواست خداست، خدایی که مهربان است و رحیم، خدایی که زمین و زمان را از حجتش خالی نمی گذارد. می فهمم که باید فکر کنم و همه آرزوهایم را از خدا بخواهم. از خدا می خواهم به من صبر و شکیبایی دهد.

به خدا می گویم که آن چه تو تأخیرش را خواهی، من تعجیل آن را نخواهم و آن چه تو تعجیل آن را خواهی، من تأخیرش را نطلبم.

شادی در دلم می نشیند. آسمان را از پشت اشک هایم می بینم که بال در بال پرنده ها گسترده است. اشک شادی از چشم هر که این حرف ها را بخواند، جاری می شود. اشک از این همه محبت خدا بر زمینیان و شادی از این که روزی او خواهد آمد. او که چه غایب و چه ظاهر، احوال مردم را می پرسد. او که بیش تر از ما دعا می کند. شاید همین دعا را او هم هر روز زمزمه کند. باید تسلیم خواست خدا شد و باز تکرار کرد: «خدایا آن چه تو تأخیرش را خواهی، من تعجیل آن را نخواهم.» خدا بهترین زمان را برای آمدن او تعیین کرده است. عجله و شتاب برای ما آدمیان است و باز تکرار می شود در ذهن ها، خدایا آن چه تو تعجیل آن را خواهی، من تأخیرش را نطلبم.