می دونم یه روز میای، یه روز از همین روزا. تو یکی از همین جمعه ها. انگار هیچ اتفاقی قرار نیست بیفته. شایدم خوابیم، اما یهو یه صدا همه مون رو بیدار می کنه. یه نوای لطیف آسمونی که می گه: « ایا کسی هست که یاری ام کند؟»

فکر می کنین چند تامون جزو یاران آقا هستیم، همونایی که بعد از جبرییل باهاش بیعت می کنن؟ چند نفرمون جواب هل من ناصرش رو می دیم و می گیم ما هستیم؟ همه ما ادعا می کنیم منتظریم. خدا وکیلی چند تامون فقط به عشق جمعه وصال زنده ایم؟ چند تامون شبای جمعه، از شوق این که نکنه فردا، جمعه موعود باشه، خواب مون نمی بره؟ چند تامون صبحای جمعه، عاشقانه ناله می کنیم؟

کدومامون غروب جمعه هر کاری که داره، کنار می ذاره و با دل گرفته می شینه غروب خورشید آدینه رو تماشا می کنه؟ چند تامون غروبای جمعه با گریه فریاد می زنیم این جمعه هم گذشت و تو نیامدی؟

این کار رو هیچ کدوم مون نمی کنیم، ولی چرا اون 313 نفر می کنن؟ بیاین تلاش کنیم جزو یاران امام باشیم و به آقامون ثابت کنیم که جزو منتظران واقعی هستیم. اگه می خوایم بیاد، باید منتظرش بمونیم و منتظران مصلح هم باید صالح باشن.